Ineke Ekkers woont en werkt sinds een jaar in Nes, Dongeradeel, in een voormalige school, waar ook een expositieruimte en beeldentuin aan het ontstaan zijn. Vanaf haar vroege jeugd is zij bezig met vormgeven. Wat haar raakt, waarover ze nadenkt, wil ze vastleggen in een vorm, een beeld. Ze vertelt hoe ze als zevenjarig meisje ‘een brief’ schreef aan haar moeder – een brief van gras, over het groeien van gras. Vaak is ze bezig met groei, kijkt ernaar hoe iets uit de grond komt.
Eens maakte ze een grasspriet van wel 1.80 meter. ‘Het gras groeit me boven het hoofd’, noemde ze het beeld.
Ekkers maakt solitaire beelden, die vaststaan op een sokkel, en beelden in tegels van bijvoorbeeld 20 bij 20 cm, die ze uitlegt in figuren. Hierin staan knoppen van crocussen, rozen, bloemen, gras, gemaaid gras, lang geworden gras, gewone sprieten. Een steen is een levende werkelijkheid waarmee ze een relatie aangaat. Ze luistert naar haar materiaal; iedere keer als ze iets weggehaald heeft, vraagt ze: “En nu? Waar wil het heen?” Haar scheppingsproces is tevens een denkproces. “Beeldhouwen is weghalen”, zegt Ekkers. “Ik hak de steen tot wat het zijn moet – een gedachte, een emotie, leven. Wat me raakt, daar doe ik wat mee.” Al werkend ordent ze haar gedachten en gevoelens en probeert ze grip te krijgen op de werkelijkheid, totdat de essentie overblijft. Beeldhouwen gaat traag. Granieten beelden moeten eindeloos gepoetst en gepolijst worden. Dat doet ze met geconcentreerde aandacht en het is of het beeld energie teruggeeft. Als het er eenmaal staat, is het geladen en straalt het een voelbare energie uit.
De titel van de expositie is raak getroffen: ‘Bij wijze van spreken’. Ineke Ekkers is een verhalenverteller in beelden. Die verhalen ontwikkelen zich. Het kan beginnen met de verwondering over bijvoorbeeld een navelsinaasappel. Hoe kan daar een nieuwe vrucht in groeien? Wat komt er allemaal uit de grond? Hoe groeit het gras? En: hoe leeft een mens?
De tentoonstelling laat granieten beelden zien en in aluminiumcement gegoten vormen, vaak van bloemen. Daarnaast zijn tableaux te zien van tegels die aan elkaar gelegd zijn, bestaande uit bloemknoppen, grassprieten – herhalingen van een zelfde vorm, zó bij elkaar gebracht, dat hetzelfde, in een ander verband, een nieuwe betekenis krijgt. In en rond deze vlakken ontstaat een effect van schaduwen en lijnen, van kleuren en vlakverdelingen, die verbindingen met elkaar aangaan. De macht van het getal levert ritmes en patronen op.
De tegeltableaux verbeelden de overvloed van groei en bloei, de energie die in de schepping zit. “Een beeld moet bloeien, blij maken”, zegt Ekkers. Voor haar is beeldhouwen niet alleen een manier van denken, maar ook een manier van leven. Haar werk past in De Kruidhof – het lijkt er voor gemaakt te zijn.