De vrijwilligerspassie van Suus Duiker
Vijftien jaar geleden verhuisden Suus en Willem Duiker van Hommerts in Wymbritseradiel naar Kollum. Op een goede dag, ongeveer een jaar na de verhuizing hoorde Suus een oproep van De Kruidhof uit Buitenpost. Ze zochten vrijwilligers. Onderwijzeres Suus wilde wel graag iets doen met bloemen en bomen en zo. “Het was altijd zo leuk om met groepjes kinderen veldonderzoek te gaan doen. Als ze een salamandertje vonden waren ze helemaal opgetogen.”
Natuurlijk is het wel even iets anders om met groepen volwassenen door een botanische tuin te lopen. “Ik dacht, dat ik wel heel veel Latijnse namen zou moeten leren, want daar was ik helemaal niet zo in thuis. We kregen les van Cees Boele, die toen juist directeur van De Kruidhof was geworden. Hij kwam van de Hortus in Haren. Eerst waren er een stuk of vijf avonden, waarop we echt les van hem kregen en toen moesten we op zaterdag leren hoe het niet moest. Cees Boele als professor Huppeldepup strooide kwistig met Latijnse termen, waarbij hij steeds demonstratief over onze hoofden heen keek. De andere ‘zo moet het niet’ figuur die hij voor ons neerzette was Piet Koolmees. Een onverzorgd uiterlijk en een het-zal-mij-een-zorg-zijn verhaaltje hoorden bij deze vertoning. Ik hoefde me dus geen zorgen meer te maken over mijn tekort aan kennis van het Latijn.
En in de loop van de jaren leer je steeds weer bij, over de planten zelf, maar ook over de manier waarop je je rondleidingen uitvoert. Het ergste wat je kan overkomen is, dat een van de aanwezigen de leiding in handing neemt door uit te weiden over iets dat hij of zij weet. Dat ondervang ik nu bij voorbaat als ik het idee krijg dat er zulke figuren in de groep zitten. “Als u het leuk vindt om naar mijn verhalen te luisteren, dan loopt u maar met me mee, maar u mag gerust met elkaar verder oplopen of achterblijven als het u teveel wordt”, zeg ik dan.
Soms tref ik iemand in de tuin, die mij echt een heel mooi verhaal vertelt over een plant. Zo had ik laatst bij een rondleiding verteld over de parnassia, het mooie en zeldzame witte bloemetje in het moerasje in de Heemtuin. Dat er geen Nederlandse naam voor bestaat, maar dat je vaak op de Waddeneilanden zomerhuisjes aantreft die Parnassia heten. Een van de aanwezigen herkende meteen de Parnassiastraat waar haar dochter woonde. Later zat ik met iemand in de Meditatietuin even op een bankje en hoorde toen het volgende verhaal: “de parnassia heeft vijf bloemblaadjes en ook vijf meeldraden. Op de eerste dag zorgt de eerste meeldraad voor bevruchting van de stamper. Daarna buigt de meeldraad helemaal naar buiten, naar het bloemblaadje toe. Op de tweede dag doet de tweede meeldraad hetzelfde en zo gaat dat vijf dagen achter elkaar. Tenslotte breekt de zesde dag aan en staat de stamper fier en dik van het stuifmeel in het midden van de bloem.” “Dat lijkt wel op het scheppingsverhaal uit de Bijbel”, was mijn reactie. “Zes dagen om de aarde en al wat er in is te scheppen en op de zevende dag rustte de Schepper en zag dat het goed was.” Zo is er een nieuw en mooi verhaal verteld over de parnassia….”