De jaarlijkse ledenvergadering van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen (NVBT) was dit jaar bij diergaarde Blijdorp in Rotterdam. Het is altijd bijzonder om hier “soortgenoten” te ontmoeten en te praten over botanie. De vergadering kenmerkte zich door afstemming op regelgeving van wat eigenlijk een botanische tuin is en hoe wij als botanische tuinen omgaan met onze collecties. De technische details zijn wellicht alleen voor nauw betrokkenen interessant. Wat ik vooral interessant vind is de discussie over wat een botanische tuin is. Van oudsher zijn natuurlijk de academisch gerelateerde tuinen botanische tuinen die zich zo noemen, maar later zijn er in totaal 22 tuinen die zich echt botanische tuin mogen noemen (zie ook www.botanischetuinen.nl). De Kruidhof weet al vanaf 2000 aan alle moeilijke criteria te voldoen, maar dit even terzijde.
Rotterdam is een heel eind uit de buurt van Buitenpost. Toch ken ik Rotterdam goed. In 1998 werkte ik hier bij De Raad voor de Kinderbescherming. We hadden destijds een prachtig project in het hartje van het centrum maar ook bij diergaarde Blijdorp, waar ik nu voor de ledenvergadering was. Het is altijd bijzonder hoe botanici met elkaar omgaan. `Goed seizoen gehad?` `Hoe is het met jullie sequoia?“ En wat doen jullie tegen die en die schimmel?` We weten direct waar we het met elkaar over hebben. En toch is het bijzonder
Rotterdam heeft een speciaal plekje bij mij. In de tijd dat ik er werkte, was ik veel in het centrum van de stad, waar we een project hadden. Het was een werkproject waar, laten we zeggen `stoute kinderen` iets terug moesten doen voor de samenleving. Met mijn groene genen vond ik het belangrijk om juist ook deze stadskinderen iets van groen mee te kunnen geven al was het met een verplichtend karakter. Na de bijeenkomst van de NVBT liep ik even naar dit dierenlandje toe in de Duivenvoordestraat, een zijstraat van de 1e Middellandweg. Eventjes ging ik zitten en waande me terug in de tijden van de laatste eeuwwisseling. Bomen rooien, onkruid wieden, takken opruimen en dat in groepsverband met 15/20 `stoute kinderen.` Mijn naïeve kijk op het leven om `stoute kinderen`uit de stad iets van groen mee te geven werd voor mij een leerproces. Meer en meer werd mij duidelijk dat het er helemaal niet toe deed wat de `stoute kinderen` voor werk deden. Groen was voor de meeste kinderen duf en niet cool. Ik kon hen niets overbrengen van de verwondering hoe ik tegen groen aankeek. Sterker nog de groep begon gewoon te klooien en vernielde moedwillig gereedschap en groen van het Dierenlandje. Het was een harde leer.
In Nederland zijn er 22 botanische tuinen. Het is heel hard werken om aan de harde criteria die hieraan vooraf gaan te blijven werken en het predicaat Botanische tuin op je tuin te mogen plaatsen. Wat hebben we een prachtige en actieve vereniging die zich hiervoor inzet. Het is zo jammer dat er in Nederland geen `botanic culture` is, net zoals in Engeland. Maar misschien geldt ook wel hier dat als iets moet het niet werkt.
Jan Willem Zwart