Tuinbeleven
Door Jan Willem Zwart
Metaforen van blauwe en gele bloemen
De lente is vroeg dit jaar, het mooie zonnige weer zorgt ervoor dat de natuur begint te ontluiken. De natuur wordt wakker en in de meeste tuinen is de eerste boerenzwaluw alweer te horen. De kleine trekvogels zijn weer terug van een winterperiode. En het is wellicht nog dezelfde boerenzwaluw die ik vorig jaar zag vliegen en broeden in de schuur.
De natuur relativeert
De natuur relativeert zoveel. De natuur gaat in goede tijden, maar ook in slechte tijden gewoon door in haar eigen kracht. De seizoenen gaan door, de groei, alles richt zich op de toekomst. Het zijn prachtige metaforen die troost en hoop kunnen geven.
Het voorjaar zit vol met hoop. De knoppen in de bomen en struiken zijn pakketjes met hoop gericht op de toekomst. Hoop op lentegroen en bloesempracht, hoop op goede bestuiving waardoor er zaden ontstaan, hoop op leven en toekomst. De lente zit vol met blauwe en gele kleuren. Op dit moment hebben we blauwe en gele krokussen die volop in bloei staan of narcissen en blauwe druifjes. Of juist sterhyacinten en speenkruid. Het zijn bol- en knolgewassen die ervoor zorgen dat de eerste nectar van dit voorjaar beschikbaar is voor insecten en dat de eerste insecten weer beschikbaar zijn voor al die vogels die hun jongen voeden met insecten.
Blauw en geel
Blauw en geel overheersen de lente. Blauw en geel. De associatie is gemakkelijk gemaakt naar gebieden waar hoop misschien het belangrijkste woord is in gebieden waar oorlog is. Gedachten gaan uit naar Oekraïne. Blauw geel!
Metaforen van de natuur
Oorlog en bloemen. Het is hoop die bloemen geven. In de eerste wereldoorlog schreef de Canadese arts/luitenant-kolonel John McCrae het gedicht “In Flanders Field” het is een gedicht welke gaat over de klaprozen die groeien in de losse grond van de bommenkraters.
De klaproos is veel dingen tegelijk: niet tegen te houden, maar ook vluchtig, verdovend en toch verheffend. Het is een kwetsbare bloem op de grens tussen lofdicht en lijkrede. Voor McCrae hield deze ‘kollebloem’ de herinnering levend aan een jonge, in de kiem gesmoorde generatie. Het zijn de metaforen van de natuur. Die helpen, maar tegelijkertijd ook relativerend zijn.